Sis (Dağ Havası II)

Ve bir sabah uyanıyorum ve pencerelerden dışarı bakıyorum o (benim gözümde) kocaman manzaraya ve hiçbir şey görünmüyor, beyaz. Sanki dünyanın bana (ya da "biz"e) ait kısmında yalnızmış ve korunuyormuşum gibi bir his. Şaşırtıcı bir şey değil artık bu görüntü bizim için, daha çok "yoğunlaştırıcı" bir görevi var. Bu evin manzaraya alışkın, görsel alanlarda genişleme meraklısı ruhuna karşı koyuyor. Kötü bir dönemde en yoğun haliyle yalnızlığın "içinde kalmış", en keyifli günlerimde her şey benim içinmiş ya da yanımda paylaşabildiğim biri varsa o gün yalnızca bizim hikayemizmiş gibi sis.

(Gece romantizmine yenik düştüm.)